jakoś to przeżyć…

Stale to samo. Już nie pamiętam, od kiedy. Ciągłe stany awaryjne, gonienie naglących spraw. Bo przecież to konieczne. A jak się te uciekające sprawy załatwi, nastanie wytęskniona ulga i wreszcie w spokoju, na bieżąco…

Zanim się jedno dogoniło, już następne domagało się pilnej interwencji. Niemal w nieskończoność.

I nareszcie – spokój. Dziwny spokój. Więc jednak?

Żony alkoholików podobno najbardziej się boją, kiedy mąż jest dłuższy czas trzeźwy i po prostu dobry. Wiedzą, że przecież znów się zacznie. Bo musi się zacząć.

Również u nas spokój okazał się ciszą przed burzą. Nie chcę wchodzić w szczegóły, choćby dlatego, że nigdy nie wiem, kto czyta ten blog. Wiem, prawie nikt prócz garstki wiernych, stałych czytelników, ale kto jeszcze?