Autor: doktorissimus

… i jakoś je przeżyłem. Nawet dzisiejszą zmasowaną inwazję masturbantów.

?? No, tak doktór nazywa tych capjętów, co przychodzą przedłużyć sobie zwolnienie od Szefki – dzisiaj jej akurat nie było. Mają często minę jak nastolatek, przyłapany przez mamusię na waleniu konia. Notorycznie chorują na kręgosłupy (jak moi mili pijaczkowie, ale ci chociaż solidnie dziękują za ratowanie swej dupy).

No i nie wkurwiaj się, doktorku, jak rączym krokiem wbiega ci do gabinetu taki kręgosłupowiec po kolejne zwolnienie. A ty, jak bliźni sami zauważają, nieraz wleczesz nogę za sobą, stękasz z bólu na schodach. I musisz do roboty chodzić aż kiedyś zdechniesz, nie zobaczywszy Dubrownika z siodła roweru.

Dana z Ewunią wyjechały do Pilzna. Jutro dyżur pod telefonem, to się coś w domu z porządków porobi.

A na ulicy „zima jak v ruském filmu”. Tak mawia Dana. U nas w poctawówce mówiło się, że piździ.

Od dzisiejszego poranka doktór ma w swym codziennym menu nowy „proszek” (tak Czesi i starsi pacjenci.pl zwykli nazywać wszelkie leki) – na prostatę. Doktór naturalnie przeczytał ulotkę – zwłaszcza obowiązkowe punkty: producent (o dziwo ten sam, co na pudełku) i działania uboczne. Tym razem nie było tam o „pojedynczych przypadkach zgonów”, ale za to reszta całkiem niezła, np. priapizm, czyli stały wzwód. Zaraz to doktór oznajmił swej połowicy.

Niestety, doktór ma w tej chwili zawroty głowy, czyli pierwszy co do częstości objaw z listy. I znowu te fajniejsze objawy uboczne ma jakiś inny pacjent… To ja się tak nie bawię!

… ale za to wreszcie udało mi się odkryć, które koło w cieniasie nie jest okrągłe. Taki jakiś lokalny wzwód dostała opona. Autko wesoło podskakiwało, ale doktorowi przestawało być do śmiechu, ilekroć przekraczał 100 km/h. Zazwyczaj z górki, bo silnik bardzo już jest zmęczony życiem.

I tyle blogowania na dyżurze. Pora zmierzyć sobie ciśnienie. Ten nowy lek przy okazji je obniża.

W przyrodzie. W życiu. Chyba nie pojadę na zjazd absolwentów mojego liceum. Zobaczyć, jak inni się zestarzeli? I zrozumieć, że ja też?

Zawsze na wszystko byłem za młody. Nawet nie zauważyłem, kiedy się to zmieniło. Nagle na wszystko zaczynam być za stary. Nagle? Czy raczej coś zaspałem?

Wrzesień się kończy. Skończy i październik, rok, życie… no fuj.

Ewa poszła dziś po raz pierwszy do szkoły.

A my – udaliśmy się potem do czeskiego urzędu w miejscu jej urodzenia, Trzyńcu. O dziwo, wszystko poszło jak z płatka. Po niecałych 30 minutach oczekiwania odebraliśmy nowy akt urodzenia Ewy. Jestem w nim zapisany jako jej ojciec.

Jest tu jakaś Ewunia? – pytam w drzwiach. A jak się nazywa? Trochę się dąsała, że sama chciała wybrać sobie nazwisko. Ale nie braliśmy jej ze sobą, to zbyt skomplikowane dla siedmiolatki. Dla niej tata jest po prostu tatą. Od zawsze. Nie od dzisiaj.

A mamo, kiedy ty zmienisz nazwisko? Bo teraz wygląda na to, że nie należysz do naszej paczki.

Ślub to chcieliśmy mieć na stacji kolejki wąskotorowej w Hůrkach. Ale nasz przyjaciel już nie jest szefem tego przedsiębiorstwa.

… jak życie; w tym wieku człek to już czuje (który koniec jest bliższy).

Doktór całkiem sporo tego zdziałał, zażył:

• wyjazd na Litwę – na wariackich papierach, tzn. bez
• kupno nowego samochodu (a nawet dwóch)
• porządki w mieszkaniu (no, w toku) – iście epokowe wydarzenie
• przygotowania do pójścia Ewuni do szkoły.

Biedne dziecko… Na razie się cieszy.

Ale teraz doktór musi kontynuować swój udział we wspomnianym wyżej epokowym wydarzeniu.

… czyli tydzień (a nawet dwa) doktora.

Jak poprzedni, tak ostatni tydzień rozpoczynałem od wypisania karty zgonu. Smutne, kiedy tak się zaczyna pracę.

Tydzień uciekł jak z bicza strzelił. Urlop przesunąłem właśnie o tydzień, ale dalej już nie można, bo potem kto inny się będzie urlopować. Ale po co w ogóle było urlop przesuwać? Pierwotnie miał być od 1 lipca, chcieliśmy jednak pojechać na festiwal Na pomezí w Łomnej na Zaolziu – w tym roku miał wystąpić sam Nohavica. A to by nam urlop rozbiło – koncert zaplanowano na 5 lipca. Pojechała Dana, ja miałem dyżur koplaniany.

Jakoś byliśmy niepozbierani , auto wymagało kolejnej naprawy, więc znów przesunięcie wyjazdu. Zresztą ani pogoda nie była najlepsza. I co? Auto nadal nie naprawione, pogoda ciągle nie taka, my niby spakowani, ale nie do końca…

Pogoda ma się nareszcie poprawić. Auto może jechać z tym defektem. Pakowanie… właśnie wypakowałem fotki z karty, by mieć miejsce na nowe. Choróbsko mnie zbierało, może od klimy w robocie, ale jakoś się zniechęciło. Dana ma drobny problem, ale chyba znalazłem rozwiązanie. To chyba jednak już pojedziemy?

W przychodni poprosiłem, aby dali mi znać o losach dwojga moich pacjentów. Pana Stanisława, którego wysłałem do szpitala z nadzieją, że go jeszcze zobaczę. Ledwo zipiący staruszek, moje słoneczko. Są pacjenci, którzy zawsze zepsują mi humor. On był przeciwieństwem. I o pani Bernadetcie. Wdowa po pierwszym z moich dwu ostatnich nieboszczyków. Już dawno miała iść do szpitala, trawi ją jakaś dziwna choroba, nawet na forum lekarskim niewiele mi poradzili. Nie chciała opuścić chorego męża.

Chcę się zresetować. Po to jest urlop. Odpocząć od bomisiów („bo mi się”) i jatylków („ja tylko”) – tak w żargonie lekarskim nazywa się pewne kategorie pacjentów. Ale cóż, nie mogę zapomnieć o wszystkich pacjentach. Tak, jak o biednej Lence.

Dokąd jedziemy? Przed siebie, kierunek Kazimierz Dolny, Mazury, morze. Albo gdzie się nam zachce.

Nareszcie się nam udało pojechać do Bańskiej Szczawnicy. Jak zwykle, dotarliśmy tam w nocy i usłali sobie nocleg pod gołym niebem. Ranek był słoneczny, ale zanim zjedliśmy śniadanie, zaczęło się chmurzyć. Tak czy owak pierwszym punktem programu były odwiedziny u naszych znajomych.

Dom sprawiał wrażenie opustoszałego. Coś się tutaj zmieniło… Ale nie, pani Anna idzie nam na przeciw. Zdrowo wygląda, zrzuciła sporo zbędnych kilogramów, chodzi bez kul.

Jak se máte? – pyta Dana.

Zle. Zomrela nám Lenka. Pani Anna płacze.

Czy ja dobrze słyszę? Spoglądam na Danę i widzę po jej oczach, że się nie przesłyszałem. Widzimy, jak Ewunia, niosąc swoje ulubione zabawki, najwyraźniej udaje się na poszukiwanie Lenki. Nie widziały się przecież tak długo!

Evka, Evka! (Euka – tak to brzmi po słowacku)… Nie, tym razem nie słyszymy radosnego okrzyku małej Lenki. Wszędzie było jej pełno, przepadały za sobą.

Na podwórku wciąż stoi zielony rowerek Lenki i wózek dla lalki.

———————————————————————-

Tatusiu, a można cofnąć czas? – pyta następnego dnia Ewa.

… czyli streszczenie mijającego dnia.

Plany na weekend były bardzo kuszące, ale spaliły na panewce. Byliśmy bardzo zmęczeni w piątkowy wieczór, a samochód wrócił z naprawy bardzo późno, kiedy już sądziliśmy, że nie będzie gotowy przed sobotą. Już minęła połowa maja, a jeszcze nie byliśmy w Bańskiej Szczawnicy!

Ewa przed południem poszła na plac zabaw, wróciła smutna: przed domem znalazła martwego ptaszka. Postanowiła urządzić mu pogrzeb. Jak pamiętam, w jej wieku robiłem to samo…

Pojechaliśmy na zakupy, głównie po roletę na okno w kuchni, bo rano słońce nieznośnie razi w oczy. Potem wyskoczyliśmy nad Jezioro Goczałkowickie, gdzie dopadł nas deszcz. Na dobre lunęło, jak już byliśmy w aucie. Kiedy wysiadaliśmy, już nie padało i pochowaliśmy biednego wróbelka przy pomocy pokładowej saperki, która już kilka razy wybawiła nas z różnych opresji.

Wieczorem przypomniałem sobie o spawarce, którą kilka dni temu widziałem w jednym jedynym Lidlu, za to w dwu wersjach. Zanim się zdecydowałem, zostały tylko te większe. No to jazda! Już widzę, są. Do wózka dorzucam parę sztuk niezdrowej żywności: taki nabytek do warsztatu trzeba przecież uczcić!

Co w niedzielę? Pogoda nadal niepewna, jakiś wyjazd? A może pchli targ?